Ίσως τελικά ο κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας να έρχεται με ένα συγκεκριμένο σκοπό.
Άλλοι έρχονται, σου αφήνουν κάτι για να θυμάσαι και φεύγουν.Έτσι απλά και αβίαστα.Ίσως τους ξανασυναντήσεις, τυχαία, κάποια άλλη στιγμή της ζωής σου.Αλλά ό,τι ήταν να "πάρεις" από αυτούς το πήρες.Πάει, τελείωσε.
Υπάρχουν, όμως και κάποιοι άλλοι που έρχονται για να μείνουν.Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις.Αλλά όσο περνάει ο καιρός αρχίζουν και σου γίνονται απαραίτητοι.Θέμα συνήθειας θες;Ναι, μπορεί και να είναι.Κάποιους απ'αυτούς τους ονομάζεις φίλους.Άλλους, απλούς συνοδοιπόρους.Μένεις μαζί τους επειδή δεν έχεις άλλες επιλογές.Είναι λες και σου επιβάλλονται με τον δικό τους τρόπο.Κι αυτούς ίσως του χάσεις κάποια μέρα.Απλά σε αυτή την περίπτωση, η απόφαση είναι καθαρά δική σου.
Όσο περνάνε τα χρόνια και ο άνθρωπος μεγαλώνει, του είναι όλο και πιο δύσκολο να κρατήσει ανθρώπους κοντά του.Κι ακόμα πιο δύσκολο να κάνει σχέσεις με νέους.
-Δε χρειάζομαι νέους ανθρώπους στη ζωή μου.Μια χαρά είμαι με όσους ήδη έχω.Μου φτάνουν και μου περισσεύουν!
Αλλά ποια είμαι εγώ για να πω κάτι τέτοιο;Ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η μοίρα(;), ο χρόνος(;), ο Θεός(;) στο διάβα σου.
Είναι κι αυτό μωρέ...Που εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε αιωνόβιοι.Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει αύριο, σε μια βδομάδα, ένα μήνα, κάποια χρόνια ή ακόμα και σε μία ώρα, σε λίγα δευτερόλεπτα.
Ποτέ δεν ξέρεις...Γι'αυτό μην προδικάζεις.Ούτε ανθρώπους, ούτε καταστάσεις.
Όχι, τελικά άλλαξα γνώμη...Χωράνε λίγα ακόμα άτομα στη ζωή μου.Νομίζω πως είμαι έτοιμη.Είναι δυνατόν, όμως, να είναι λίγοι και καλοί;Να ανήκουν στην δεύτερη "ομάδα" ατόμων.Αυτών που έρχονται και μένουν.
Γιατί αυτοί που φεύγουν αφήνουν πληγές.Και τις πληγές αυτές, ούτε ο χρόνος δεν τις γιατρεύει....
